Behandeld worden als kapot is verschrikkelijk. Een gedachtenexperiment: wat als autistische mensen neurotypische mensen zouden behandelen zoals neurotypische mensen autistische mensen nu behandelen?
Ik moest bij dit artikel denken aan dit korte stukje van autistische stand-up komiek Joe Wells https://www.youtube.com/watch?v=QrkhSICIjSs , het gaat wel uit van een heleboel clichés over autistische vs niet-autistische mensen, maar goed, dat is stand-up eigen.
Ik moet wel zeggen dat hoewel het ontegenzeggelijk waar is dat veel waar wij autisten tegenaan lopen komt doordat de maatschappij is ingericht voor niet-autisten, het ook zo is dat er dingen zijn die ervoor zorgen dat ik niet mijn potentie volledig kan benutten die niet komen uit een missmatch met mijn omgeving. Ik doe een PhD, een buitenpromotie, in de taalwetenschappen, en in mijn geval is autistische inertie, het niet op tijd beginnen met iets, iets dat ervoor zorgt dat ik veel minder doe dan dat ik kan doe, en omdat het altijd een haastklus is (hoeveel tijd ik er ook voor krijg), is het altijd veel minder goed dan dat het had kunnen zijn gezien mijn kennis over het onderwerp en mijn intelligentie. Dat zal altijd zo blijven, maar ik denk wel dat de omgeving wel invloed heeft hoeveel ik daar last van heb, het gaat een stuk beter bij korte deadlines, en ik functioneer ook veel beter als ik met iemand samenwerk, iets wat helaas niet kan met een PhD.
Ik ben het helemaal met je eens dat een diagnose vereisen voor wat extra ruimte te gek is voor woorden, en die satire was hilarisch, maar ik ben het niet eens met "je bent helemaal heel".
Ik moet keihard vechten voor hele kleine dingen en daar zal nooit verandering in komen. Ik kan daarmee omgaan. Maar ik weiger te accepteren dat ik gewoon een beetje anders ben alleen om het label "kapot" te ontwijken. Kapot is een prachtig label en een belangrijke categorie. Je doet alsof categorieën maken van mensen die anders zijn dan wij ongezond is. Ik ben het daar niet mee eens. Met categorieën helpen we begrip te krijgen voor onze omgeving. Als iemand een categorie wil maken van autistische mensen of zelfs 'kapotte' mensen vind ik dat hartstikke gezond. Ik heb daar veel aan als ik probeer emotioneel steun te leveren aan een vriend en niet in zijn ogen kan kijken. Hij heeft de categorie kapot. Hij heeft begrip. Het zijn juist de mensen die geen categorieën hebben waar ik mij zorgen om maak. "Deze fokking weirdo kijkt alleen maar naar de tafel!"
Iemand zonder benen hoeft zijn sokken niet te sorteren. We kunnen doen alsof hij "heel" is want hij heeft een rete laag BMI en hij kan rechtop onder de tafel door, dus zijn leven zal wel helemaal niet zo zwaar zijn, of we kunnen gewoon gewoon zeggen hijs kapot en gebouwen rolstoeltoegankelijk maken.
Als ik iets te letterlijk neem mijn excuses ik ben autistisch.
Leuk gedachte-experiment, en zeker iets zinnigs om over na te denken. De behoefte om ergens een label op te plakken is te groot in onze maatschappij, want ja, anders ben je niet hulpbehoevend hè? Echter denk ik wel dat je in acht moet nemen dat een grote groep autisten (of neurodivergente mensen) tegen veel problemen aanloopt, want ja, ze zijn autistisch. Om dan te stellen dat autisme geen stoornis en dus geen beperking vormt (vaak sociaal van aard) vind ik kort door de bocht.
Verder vind ik je gebruik van het woord neurotypisch zeer minachtend. Ik snap dat je dit doet om een reactie uit te lokken, maar ik vind het zelf een averechts effect hebben. Misschien dat ik je artikel wat te letterlijk neem (wat onneurotypisch van me), maar ik zie dat dit vaak net iets te vaak met een onironische ondertoon dus vandaar
Ik moest bij dit artikel denken aan dit korte stukje van autistische stand-up komiek Joe Wells https://www.youtube.com/watch?v=QrkhSICIjSs , het gaat wel uit van een heleboel clichés over autistische vs niet-autistische mensen, maar goed, dat is stand-up eigen.
Ik moet wel zeggen dat hoewel het ontegenzeggelijk waar is dat veel waar wij autisten tegenaan lopen komt doordat de maatschappij is ingericht voor niet-autisten, het ook zo is dat er dingen zijn die ervoor zorgen dat ik niet mijn potentie volledig kan benutten die niet komen uit een missmatch met mijn omgeving. Ik doe een PhD, een buitenpromotie, in de taalwetenschappen, en in mijn geval is autistische inertie, het niet op tijd beginnen met iets, iets dat ervoor zorgt dat ik veel minder doe dan dat ik kan doe, en omdat het altijd een haastklus is (hoeveel tijd ik er ook voor krijg), is het altijd veel minder goed dan dat het had kunnen zijn gezien mijn kennis over het onderwerp en mijn intelligentie. Dat zal altijd zo blijven, maar ik denk wel dat de omgeving wel invloed heeft hoeveel ik daar last van heb, het gaat een stuk beter bij korte deadlines, en ik functioneer ook veel beter als ik met iemand samenwerk, iets wat helaas niet kan met een PhD.
Ik ben het helemaal met je eens dat een diagnose vereisen voor wat extra ruimte te gek is voor woorden, en die satire was hilarisch, maar ik ben het niet eens met "je bent helemaal heel".
Ik moet keihard vechten voor hele kleine dingen en daar zal nooit verandering in komen. Ik kan daarmee omgaan. Maar ik weiger te accepteren dat ik gewoon een beetje anders ben alleen om het label "kapot" te ontwijken. Kapot is een prachtig label en een belangrijke categorie. Je doet alsof categorieën maken van mensen die anders zijn dan wij ongezond is. Ik ben het daar niet mee eens. Met categorieën helpen we begrip te krijgen voor onze omgeving. Als iemand een categorie wil maken van autistische mensen of zelfs 'kapotte' mensen vind ik dat hartstikke gezond. Ik heb daar veel aan als ik probeer emotioneel steun te leveren aan een vriend en niet in zijn ogen kan kijken. Hij heeft de categorie kapot. Hij heeft begrip. Het zijn juist de mensen die geen categorieën hebben waar ik mij zorgen om maak. "Deze fokking weirdo kijkt alleen maar naar de tafel!"
Iemand zonder benen hoeft zijn sokken niet te sorteren. We kunnen doen alsof hij "heel" is want hij heeft een rete laag BMI en hij kan rechtop onder de tafel door, dus zijn leven zal wel helemaal niet zo zwaar zijn, of we kunnen gewoon gewoon zeggen hijs kapot en gebouwen rolstoeltoegankelijk maken.
Als ik iets te letterlijk neem mijn excuses ik ben autistisch.
Leuk gedachte-experiment, en zeker iets zinnigs om over na te denken. De behoefte om ergens een label op te plakken is te groot in onze maatschappij, want ja, anders ben je niet hulpbehoevend hè? Echter denk ik wel dat je in acht moet nemen dat een grote groep autisten (of neurodivergente mensen) tegen veel problemen aanloopt, want ja, ze zijn autistisch. Om dan te stellen dat autisme geen stoornis en dus geen beperking vormt (vaak sociaal van aard) vind ik kort door de bocht.
Verder vind ik je gebruik van het woord neurotypisch zeer minachtend. Ik snap dat je dit doet om een reactie uit te lokken, maar ik vind het zelf een averechts effect hebben. Misschien dat ik je artikel wat te letterlijk neem (wat onneurotypisch van me), maar ik zie dat dit vaak net iets te vaak met een onironische ondertoon dus vandaar